Portfolio

Ulica staje się szlakiem, a nie tranzytem. Nie musi już być przestrzenią do przemierzenia, jak najszybszego pokonania, lecz linią łączącą, traktem miejskiej wędrówki, który spaja miejską topografię centrum w jeden organizm. „Wyjście”, jak i „wejście” w tę przestrzeń pozostaje oznakowane odmienną posadzką, zwiastującą wkraczanie w obszar związany, lecz odmienny, od reszty miejskich terytoriów (wjazdy do bram oznaczone kostką w ciemnym kolorze). To także sposób na połączenie ul. Taczaka z Pasażem Różowym, traktem pośredniczącym pomiędzy arterią Św. Marcin, a interesującą nas tutaj przestrzenią. Wszystkie te powiązane ze sobą ścieżki prowadzą jednak do jednej, centralnej przestrzeni – placu u zbiegu ul. Kościuszki, ul. Taylora i ul. Taczaka.

Plac Taczaka (opracowanie poza zakresem konkursowym) to teren widoczny z Parku Maciejewskiego, deptaku na ul. Garncarskiej, od strony ul. Powstańców Wielkopolskich oraz wyjścia z Pasażu Apollo, przy ul. Ratajczaka. Usytuowany idealnie na przecięciu wielu linii widokowych. Zaprojektowany w taki sposób, aby poprzez odsunięcie pasa jezdnego w stronę zachodniej ściany, wydobyć więcej przestrzeni na jego środku, z jednoczesnym zachowaniem kontekstu urbanistycznego. Jego wnętrze architektoniczne jest skomponowane z przenikających się układów ortogonalnych, w których centrum znajdzie się fontanna z płytą (umieszczona na środku fontanny), upamiętniającą pierwszego dowódcę Powstania Wielkopolskiego, Stanisława Taczaka. Fontannie towarzyszą drobne elementy skateboard’owe, ławki i linia drzew, odcinająca tę przestrzeń od ruchu samochodowego przebiegającego wokół placu.

Zarówno deptak, jak i plac, wpisane w obszar „Taczaka – Garncarska” potrzebne są jako siły odśrodkowe, pozwalające na kreowanie przestrzeni „swojskiej”, ale i „wpasowanej” w otoczenie miejskie. Dzięki temu możliwe jest stworzenie tego, co potocznie nazywamy „przyjaznym środowiskiem miejskim”. Tylko bowiem miejsca, które traktujemy jako „własne”, a zarazem przejrzyste symbolicznie, mogą stać się oazą spokoju oraz publicznym dobrem. I tylko wtedy ludzie są skłonni, indywidualnie, dbać i zabiegać o ich stan oraz wygląd. Zarówno autochtoni, jak i przyjezdni.